Tæknin sjálf, stafræni risaskjávarpinn eða hvað þetta nú er, er góð. Meira að segja mjög góð á sumum sviðum. Þar sem ég sat framarlega í salnum fannst mér birtan á köflum vera fullmikil og einnig er gerviskerpan í þessu apparati (eins og í ölllum LCD og Plasma tækjum í dag) alltof, alltof mikil. Þannig myndast stundum óþarflega miklir svartir litir t.d. á milli tanna á fólki, skeggrót verður eins og grófasti sandpasppír á að líta og þar sem skörp skil eru milli lita kemur stundum svört eða jafnvel hvít rönd, svipað og um gamaldags klppimyndagerð væri að ræða.

Allir og þá meina ég ALLIR fókus-errorar í myndinni komu skýrt og greinilega fram á hvíta tjaldinu, nokkuð sem gerist varla núorðið með kvikmyndafilmur. Fyrir leikmenn að skilja hvað við er átt þá er þetta svipað og að horfa á videoupptökurnar úr barnaafmælinu þar sem autofókusinn á videotökuvélinni fer af stað aftur og aftur og aftur... Að horfa uppá slíkt á svona stóru tjaldi er afar pirrandi til lengdar. Einnig varð þessi nákvæmni í því að sýna alla fókuserrora pirrandi að því leyti að allur fókus varð flatur á einum stað, t.d. nefi eyra eða auga og allt hitt greinilega úr fókus.
Þarna tel ég að tæknin í kringum stafrænu skjámyndirnar sé að sýna það að til að njóta myndar til fulls í þessu kerfi þurfum við að bíða aðeins, nú eða horfa á tölvugerðar teiknimyndir þangað til. Þær fara sjaldan úr fókus í vinnsluferlinu.

Þá að myndinni, hún var með Krúsan sjálfan á miðjunni, kantinum, vörninni og í sókninni (svo fótboltalíkingar séu notaðar). Hans persóna er allt í öllu í myndinni, allt frá elskulegum verðandi eiginmanni til hörkunjósnara sem helgað hefur margfalt eigið ævistarf í að koma höndum yfir allskyns mikilvæga hluti fyrir sína húsbændur.

Fléttan er góð. Söguþráðurinn og allar aðrar persónur en Ethan Hunt fara hinsvegar algerlega forgörðum í myndinni. Nýjar persónur týnast lengi vel innan um allskyns sprengingar og læti þannig að varla er hægt að átta sig á hver er að gera hvað og hver á hvaða hlutverk.

Þannig varð sá hluti myndarinnar sem fjalla átti um hörkuverkefni sem takast ætti á við að aukaatriði og öllum kröftum beint að því að gera epíska útgáfu af Ethan Hunt í þessu öllu saman. Kalla fram hans mannlegu hlið og gera hann að breyskari manni en áður hefur sést. sá hluti heppnaðist örugglega mjög vel því mér leiddist hann.

Philip Seymour Hoffman tekst hér á við allt örðuvísi hlutverk en hann hefur gert hingað til. Hoffman er líka einn af mínum uppáhaldsleikurum svo að þetta var sérstakt tilhlökkunarefni fyrir mig. Drengurinn stóð sig ágætlega og með prýði miðað við þunnildin sem komu frá Laurence Fishburne og Ving Rhames sem virtust hafa eitthvað annað að gera en að leika í myndinni. Að vísu fékk Rhames ekki að njóta sín eins og í fyrri myndunum og giska ég á að mikið af efni frá honum hafi hreinlega lent undir borði hjá klipparanum.

Myndin er þess virði að sjá, tveir fyrir einn og ætti að vera eigulegur gripur í DVD hillunni þegar þar að kemur.