I litlu húsi í litlum bæ við lítinn vog við lygnan sæ býr pönnukökukonan. Hún ætlaði ekkert endilega að verða pönnukökukona en það hentaði öðrum að hún væri pönnukökukona og pönnukökukonunni finnst mikilvægt að henta öðrum.

Svo pönnukökukonan bakar pönnukökur. Henni reiknast svo til að um ævina hafi hún bakað 678.598,3 (0,3 eru dreggjarnar úr skálinni) pönnukökur. Hún bakar fyrir afmæli mannsins síns (89 stk.), fyrir afmæli barnsins síns (125 stk.), fyrir hundinn (7 stk.), fyrir sunnudagsmorgna (39 stk.), fyrir fermingarárgang barnsins síns á sunnudögum (227 stk. - vissuð þið að strákar á fermingaraldri geta etið líkamsþyngd sína í pönnukökum á undir 17 sekúndum?). Í desember keyrir þó um þverbak. Þá bakar hún pönnukökur fyrir foreldrafundi, húsfélagsfundi, kökubasara, starfsmannaboð mannsins síns, samstarfsfólk sitt, jólaföndur, jólaskemmtanir, jólaboð tengdamömmu, afmæli frændfólks, jólin, og gesti og gangandi (alls 12.842 pönnukökur). Á hverjum degi hrærir hún tvisvar í þrefalda uppskrift. Pönnukökukonan fær þó litlar þakkir. Við hverju býst hún eiginlega? Pönnukökukonur baka pönnukökur. Það er það sem þær gera, þeim jafnsjálfsagt og eiginlegt og að draga andann og því að þakka það?

Pönnukökukonan á sex pönnukökupönnur (árleg jólagjöf frá eiginmanninum, þessi jól dreymir hana þó um að fá spaða) og getur bakað á fjórum þeirra í einu. Hún þekkir hverja pönnu eins og barnið sitt og veit upp á hár hve hitinn þarf að vera hár, bökunartíminn langur og hve mikið smjörlíki þarf á hverja pönnu. Hún veit upp á milligramm hve mikill sykur á að fara á hverja pönnuköku svo hið fullkomna jafnvægi náist. Hún hefur fullkomnað nítján mismunandi pönnukökuuppskriftir og geymir þær allar í hjarta sínu. Vinir og vandamenn vita ekki til þess að pönnukökukonan eigi sér önnur áhugamál en pönnukökur.

Og ef til vill er það rétt. Í desember hugsar hún ekki um annað. Hún reynir að hraða sér heim úr vinnu til að geta skellt í pönnukökur og á nóttunni dreymir hana flennistórar pönnukökur sem elta hana, slímugar og ágengar, og öskra á hana: SNÚÐU MÉR! SNÚÐU MÉR!

Eftir því sem árin hafa liðið lítur pönnukökukonan meira og meira út eins og pönnukaka. Hún hefur breikkað um miðjuna, sem er sennileg afleiðing þess að hún hefur ekki tíma til að borða eða elda - annað en pönnukökur. Hún nær lyktinni af vanillusykri (leyndardómurinn bakvið hina fullkomnu pönnuköku) aldrei alveg úr hárinu eða af fingrunum. Hún hefur brennt sig svo oft á fingrum og lófum að hún er orðin ónæm fyrir hita. Hún er komin með þykkt sigg á iljarnar (afleiðing þess að standa í fjóra - fimm tíma á dag á hörðu eldhúsgólfi) svo hún getur staðið á glerbrotum og glóandi kolum án þess að finna fyrir sársauka. Það eru slettur af steikingarsmjörlíki á öllum fötunum hennar og húð hennar er óhrein af að standa í hitanum og svækjunni í 30 tíma á viku. Pönnukökukonan deyr örlítið inni í sér í hvert sinn sem hún tekur fram handþeytaradrusluna og hrærir í hina fullkomnu, næstum því guðdómlegu, blöndu. Ætli það sé ákveðinn pönnukökukvóti sem forlögin skammta hverjum og einum?

Pönnukökukonan snýr fullkominni gullbrúnni kökunni við, slær létt á hana með lófanum sem ekki finnur lengur fyrir hita, veltir fyrir sér aukinni tíðni sjálfsmorða í kringum hátíðarnar, og veltir fyrir sér hve mörg þeirra eru framin af konum sem einfaldlega geta ekki horfst í augu við fleiri pönnukökur.