Þetta er ekki ort til neinnar sérstakrar raunheimakonu. Ég vildi bara fullvissa mig um að ég hefði þetta enn í mér- þó ég viti nú svosem að það er reginhneyksli að sóa svona nokkru á Lóu Finnboga.
Ég fegurð þína gæti reynt að róma
- rjóðu varirnar og brosið hlýtt.
Einnig fengi bossinn bestu dóma,
barmurinn og andlit þitt svo frítt.
Um leið ég gæti mig víst opnað, ástin;
upplýst þig um mína leyndu þrá:
Að Grétu mjög svo þráði fjárans Fástinn,
en fölnar það allt mínum blossa hjá.
Í kvæði gæti ég svo allt sett þetta,
einstaklega sætt og angurvært,
er sálu þína að fullu myndi metta.
Mjög það yrði þér þá ávallt kært.
En letin, hún er skepna fjandi skæð
... skrifa bara: Legg ég á þig fæð.
Andsvar Lóu:
Alltaf gleðst ég fram í fingurgóma
og finn að nú er mínum allvel snýtt
er freyðandi og fossandi með sóma
flæðir lífsins töframeðal hvítt.
Mér þykir sárt að baugasvanni brást þinn
en blíð ég vera skal þér sem ég má
í mína kjöltu muntu alltaf nást inn
svo máttu jafnvel prófa aftan frá.
Systur á ég óreynda, en netta
eflaust gæti hún margt af okkur lært
ég kenni henni úr klaufanum að skvetta
svo kremið verið ennþá betur hrært.
Aldrei verð ég afundin og súr
og aldrei fer ég nokkru sinni á túr.
[Tekur Lóu aftur í sátt eftir þetta góða andsvar sem Hlebbi kom á framfæri fyrir hennar 'hönd']