Fyrsta sonnetta mín á íslensku - vonandi kemur hún bærilega út.
Í fjarska ég heyri klukkur klingja;
þær kalla mig á Dauðans stranga fund.
Þar mín bíður dvalar hinstu dyngja,
drjúga nokk mun þar hvíldin vara stund.
Niður ána dökku er ég drifinn,
og Dauðinn fast í árar heldur þar.
Innan tíðar þaðan verð þó þrifinn,
og þögult mun fá annað skugga-far.
Margt ég um hef þögn í hér að þenkja,
er þorsti lífsins hverfur mér úr sál.
Hvað mér hliðar verðir skyldu skenkja
skjálfandi er ég þeim mitt rétti mál?
Úr Dauðans ríki ber ég þér því boð:
Bölvun sá hlýtur er rangt velur goð.
Kveldúlfur: Ensk sonnetta kallast þetta víst. Fjórtán línur, rím abab cdcd efef gg, eins og Villi Skakspír orti þær (reyndar er rímið hér AbAb CdCd EfEf gg, en það er líklega aukaatriði).
Afar fínt og lokalínan eiginlega við hæfi í ljósi yfirstandandi atburða...
Já, hún kemur alveg rúmlega bærilega út.
Hafðu þökk fyrir þetta fína kvæði.
--------------
Virkilega vel af sér
vikið hérna þetta.
Bærilegur bragur er
byrjunarsonnetta.
Hef nær klórað gat á kúpuna yfir þessu. Skemmtileg orða notkun og vel samið, en einhvernveginn fæ ég þetta ekki til að renna. [Klórar sér í höfðinu] Hef heldur ekki hundsvit á sonnettum. [Glottir eins og fífl]