Fólk þyrpist að, en á sama tíma falla aðrir af lestinni.
Ég finn mér þægilegt sæti út í horni og fylgist með asanum.
Regndroparnir leka af rúðunum. Allt er á fleigiferð.
Enn týnist fólk inn í hópinn, og aðrir láta sig hverfa.
Líkt og riddarar hringborðsins. Sumir komast sína leið, aðrir ekki.
Það liggja launráð í lofti. Aðeins þeir færustu komast að.
Flestir eru að reyna að komast leiðar sinnar, á meðan aðrir sitja, skrifa, og fylgjast með mannlífinu úr fjarlægð, fylgist með út í horni, fylgist með regndropunum renna niður gluggann.

Á endanum er enginn eftir.
Enginn nema einn. Ein manneskja, sem hefur þraukað.
Ein manneskja, sem situr út í horni.
Ferðin tekur kippi og snúninga. Umhverfið er allt annað.
Allir eru farnir? Allt svo... tómlegt...
Að lokum enda ég á byrjunarreit.
Fólk fer að týnast inn, fólk fer að týnast út.
Að lokum er enginn eftir. Hornið er tómt.
Rigningin dembist yfir mig. En loks... loks á endanum... loks kemst ég á leiðarenda.

Já svona er það að vera í strætó?