Ég er 36 gamall karlmaður með langtgenginn MS sjúkdóm. Hann lýsir sér ekki sem mjólkuróþol.
Ég lifi fyrir það eitt að fá mína hinstu ósk uppfyllta sem fyrst. Sonur minn er í endurvinnslu - hann dó fyrir ári úr hvítblæði, 12 ára.
Sennilega er samnefnari alls mannlegs ógeðs að nauðga 19 ára dóttur minni þessa stundina. Ég reyndi að drepa hann. Hún segir samt að hann sé voðalega góður og ætli að kaupa handa henni hús - en hún tekur ekki niður sólgleraugun.
Konan mín nær sér sennilega aldrei og er nú samfélagsmein eins og ég - vistuð á geðdeild - hún er hætt að finna til... Því miður hef ég ekki verið þess eiginleika aðnjótandi heldur fengið að rotna í friði.
Ég held ekki saur né hlandi og er mataður bæði á mat og einhverju "prógrammi" sem á að efla mig á einhvern óútskýranlegan hátt!
Æska mín var tiltölulega hrá en ljúf - engin systkin en áræðanleiki.
Ég kláraði mitt nám ungur maður og vann vel eftir það - ég skulda engum neitt nema konu minni endurgoldinn stuðning eftir að ég veiktist. Ég var það sem kallað er góður maður og hjálpsamur.
Ég vil bara fá að hverfa til annara heima þar sem ég get sameinast konu minni og börnum án þess að finna sálina skreppa saman og verða að svartri drullu sem er það eina sem finnandi er fyrir. Ég vil fá að drepast!

Það uppsker jú hver eins og hann sáir!