Gaman væri ef öll helvítis dýrin í skóginum væru vinir! Hver er réttarstaða skrifara (óbreitts tossa og nýliða) í hinu útópíska samfélagi Baggalútíu? Hann hefur rétt á að hafa sem minnsta skoðun, beygja sig og taka afleiðingunum. Hann má ekki hallmæla yfirvaldinu - alveg eins og í raunheimum - og hann verður að sýna skýr merki þrælsótta. Mér finnst svona fyrirmyndarríki ekkert skemmtilegt því það minnir mig allt of mikið á hin heitt elskuðu Bandaríki. Því hef ég ákveðið að deila með ykkur sjálfsmorðsorðum með smá flautukúk í eftirrétt:
Hér má hafa grín á boðstólum og jafnvel meira til, en hvar eru mörkin dregin? Enn er leitað en enginn finnur nema eigið skott. Almennir fávitar ákveða hvað sé öðrum fyrir bestu en ráfa sjálfir fram af klettum ofan í hyldýpi hroka og heimsku. "Bíddu aðeins ég er í símanum... " - Ég er að tala við alvaldið! Vertu nú stilltur og hlýddu boðnum orðum! - Aðeins þá mun viskan verða þín. Góðan dag, mætti ég biðja um átt! - Við seljum ekki svoleiðis hér, aðeins hlýðni.