<br /> <br /> <br />
Næturinnar nautnir vel ég þekki
en nístingskulda á hún líka til.
Endalaust þó dópi ég og drekki
djöfuls myrkrið veitir engan yl.
Það stoðar lítt að vola hér og væla
vænum slurk ég helli glasið í.
Þannig má jú vonir brostnar bæla
og bregða sér á ærlegt fyllerí.
Einhvern tímann upp þó Vímus verður
að vakna heldur slæmum draumi af.
Bjáninn ég er bara þannig gerður
að brosandi ég sökkva mun á kaf.
Daginn þann er dauðanum ég mæti
dópaður og fullur eflaust verð.
Í glasið mitt þá brennivíni bæti
brokka svo af stað í hinnstu ferð.
Skál!
Þetta er gott kvæði og vel ort, ég þyrfti helst að bregða mér og fylla aftur glasið til að geta skálað.
Já skál! ég er einmitt kominn langleiðina í gegnum "Bæjarins verstu" þetta er gott innskot í þá afbragðslesningu.
Gott kvæði. Ég sé bæði dökkar hliðar og svo... hmm kannski hversdagsleika, sem er hvorki slæmur né góður.
Ef þetta kvæði verðskuldar ekki hina dýpstu virðingu, þá veit ég ekki hvað gerir það.
Annars hef ég nú ævinlega haft þá ímynd að Vímus sé ódauðlegur - íþaðminnsta ódrepandi andskoti.
Takk; fyrir aldeilis sérlega fínan sálm.
Skál og bestu þakkir fyrir undirtektirnar.
Z. Natan Ó. Jónatanz. Þú snillingur snillinganna lyftir mér í hæstu hæðir með hólinu.
Ég er viss um að það verður lítll stíll yfir mínum dauðdaga. Drukknun í fótabaði eða eitthvað álíka fáránlegt.