Ríkisstjórninni barst í dag formleg beiðni frá yfirvöldum Zimbabwe um að hjónin Yngvi Ægisson og Helga Dímonardóttir verði framseld til landsins, en þau eru fyrrum eigendur strauborðs, sem þau skildu eftir á ferðalagi um Afríku fyrir 10 árum - og nú er tilbeðið af stórum hluta þjóðarinnar. Vilja landsmenn gera líkneski úr þeim hjónum til „eilíflegrar varðveislu“, eins og það er orðað.
Ekki hefur verið tekin opinber ákvörðun um afdrif þeirra hjóna, en vilji er fyrir því að fórna a.m.k. öðru þeirra sem „vinarvott við stjórnvöld þessa friðsæla ríkis“.
Rassgatarófur
af nýslátruðu komnar aftur. Fyrstir koma fyrstir fá. A.v.á.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.