Leyniafleggjarafélag Landsbankans hefur fest kaup á frægu lúxuspiparkökuhúsi Jóns Ásgeirs Jóhannessonar, sem hann setti saman og skreytti ásamt Ingibjörgu Pálmadóttur, eiginkonu sinni, fyrir jólin 2007.
Er kaupverðið áætlað um 2,6 milljarðar króna á núverandi gengi. Það verður að teljast nokkuð gott þar sem húsið var á sínum tíma dæmt „algerlega óætt“ af kökuskreytingarnefnd New York borgar - auk þess sem Ingibjörg var harðlega gagnrýnd fyrir að stæla innanhúsarkitektúrlínu IKEA frá árinu 1989 inni í sjálfu húsinu.
Saurfíklar athugið!
Kynngimögnuðu krypplingafóstrin komin aftur – einnig fyrirliggjandi mikið af notuðum panel (ATH. ekki kanil).
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.