Helgi Helgason, bókavörður, herti loks upp hugann í dag og lét draum sinn rætast.
Nánar tiltekið draum frá því síðastliðinn fimmtudag, en í honum þótti Helga sem hann væri staddur við útvegg að heimili tónlistarmannsins Prince og berði höfði sínu (sem var í raun korktappi) í sífellu í vegginn, öskrandi setninguna „ég er konungur sílófónanna!“ æ ofan í æ.
Þetta gekk allt eftir hjá Helga í dag, að lokum draumsins undanskildum, en þar svifu þeir Prince saman, kviknaktir, inn í sólarlagið á hunangshúðaðri fljúgandi Lödu.
Urðu þeir félagarnir þess í stað að láta sér að nægja að keyra.
Ég býð upp á tannlækningu, ókeypis! Vantar fólk að æfa mig á vegna tveggja vikna námskeiðs. Einar Zöega, B.A.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.