Lúðvík Einarsson, píanóleikari, hefur hefur lýst því yfir að hann muni leika á tónleikum á næsta ári, en hann hefur ekki leikið opinberlega frá því hann sló feilnótu í píanókonsert nr. 2 eftir Rachmaninov á einleikaraprófstónleikum sínum í Listasafni Reykjavíkur árið 1992 - og seldi eftirminnilega upp yfir tónleikagesti í kjölfarið.
Hefur Lúðvík æft stíft að undanförnu. Hann kveðst minna nervus með hverjum deginum, segist hættur að bresta í grát þegar hann sér nótnaborðið og hann sé við það að ná stjórn á magakrömpunum.
Er ljóst að margir bíða spenntir eftir endurkomu þessa fyrrum óskabarns íslensku þjóðarinnar, en Lúðvík hyggst leika lagið vinsæla „Allt í grænum sjó“.
Til sölu
vel með farnir, lítið notaðir sjömílnaskór. Á sama stað fást gefins óskasteinn og fjöregg. Afgreiðsla vísar á.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.