Í dag eru 10 ár liðin síðan bandarísku leikararnir Patrick Duffy og Ken Kercheval sem margir þekkja betur sem Bobby og Cliff úr Dallas - ásamt Judith Light úr Hver á að ráða? urðu fyrir harkalegri árás farandvölvu skammt frá Djúpavatni á Reykjanesi þar sem þau voru við tökur á nýjum gamanþætti fyrir norska ríkissjónvarpið.
Afleiðingarnar þekkja allir, áður en bandaríski herinn náði að sprengja völvuna í loft upp hafði hún breytt þríeykinu í zebrahesta, sem hafa síðan reikað stefnulaust um Reykjaneshraunið. Spáðu fæstir því að hestarnir myndu lifa af fyrsta veturinn á þessum hrjóstrugu slóðum, en það gerðu þeir nú samt og hafa nú þraukað í heilan áratug.
Þess má svo geta að Judith á von á sér með vorinu og er talið nær öruggt að Cliff sé faðirinn, því Bobby færi jú auðvitað aldrei að halda framhjá Pamelu sinni.
Flugmóðurskip
lítið notað til sölu. Skipti á sparneytnum smábíll koma til greina.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.