Ţegar ég kom hingađ til London til ađ vitja Dr. Herberts hélt ég ađ ţetta yrđi einungis venjuleg sendiför. Ég bjóst kannski viđ ţví ađ finna hann langdrukkinn, genginn í sértrúarsöfnuđ ellar ađ störfum međ einhverjum hćttulegum pólitískum samtökum, en ţađ sem ég fann var annađ og meira.
Mér tókst ađ sannfćra leigusala hans um ađ hleypa mér inn í herbergiskytru Herberts í Kensington og ţar inni blasti viđ mér undarlegasta samansafn tóla og tćkja sem ég hef séđ. Ég er sannfćrđur um ađ hann er ađ vinna ađ einhverskonar gereyđingarvopni. Ég beiđ síđan uns hann kom heim og fylgdi honum eftir ţađ sem eftir var dagsins - í dulargerfi ađ sjálfsögđu.
Ég skrifa meira um leiđ og ég hef tíma, en mér sýnist ađ hann sé ađ legga af stađ aftur út Buckingham höll.