Ég rölti meðfram Reykjavíkurtjörn í gærkvöldi. Veðrið var yndislegt og endurnar í sæmilegu jafnvægi að því er virtist. Óvenju mikill mannfjöldi þótti mér við vesturbakkann. Var þar fólk að bisa við að fleyta logandi kertum í átt að vesalings fuglinum. Þótti mér þetta ótrúleg ósvífni og greip þéttingsfast í öxl einum spellvirkjanum. Ekki brá mér lítið þegar ég sá að þarna var föðursystir mín komin, sótrauð af skömm. Ég spurði hana hvurn fjandan hún héldi að hún væri að gera - ráðast svona gegn okkar smæstu borgurum!

Hún gjammaði eitthvað um að þetta væri friðarstund gegn kjarnorkuvá. Ég gaf lítið fyrir það. Hélt hún máske að reykvískar stokkendur byggju yfir kjarnavopnum?! Mér var nóg boðið, sagði tante að hypja sig hjem og í guðsbænum að draga blóðlítið ungskáldið sem hún hafði upp á arminn með sér.

Að svo búnu strunsaði ég foxillur í átt að hoknum, atvinnulausum leikara sem nýlega var byrjaður að mása í míkrófón eitthvað um samhygð þjóðanna og illmennsku Bandaríkjanna. Ég þreif af honum hljóðnemann og þrumaði yfir mannfjöldanum góða stund. - Að siðaðar manneskjur gætu ekki komið saman án þess að kvelja og pynta saklausa málleysingja með eldi og brennisteini!! Eitthvað fleira sagði ég kjarnyrt og gott, en steig svo úr pontu og stikaði snúðugur heim á leið. Hvert ætlar þetta samfélag okkar eiginlega?