Hann Erlingur naggrís er látinn. Hann var myrtur. Í morgun beið mín - á beði gæludýrsins góða - píreygð eðla, sem einhver hafði límt bómull á. Mér brá vitanlega og hóf mikla leit á ritstjórnarskrifstofunni. Loks fann ég vísbendingu í eldhúsvaskinum. Lítinn fót. Litla lipurtá sem einhver barbari hefur saxað af bjargarlausu dýrinu. Ó, veröld fláa!

Við yfirheyrslur hér í dag hikstaði Númi loks upp, angandi af spíra, að hann hefði heyrt grunsamlegt þrusk hér í gærkveldi, en ekki athugað það nánar. Ég tók hann trúanlegan, þó hann væri útúrdrukkinn (sennilega hefur hann komist í rakspírann hans Spesa enn eina ferðina).

Ég mun halda rannsókn á morðinu áfram fram eftir degi, mig grunar helst skúringakonuna. Ákaflega læðupokaleg herfa, í miklu uppáhaldi hjá Núma.

Annars er eðlan hinn skemmtilegasti félagi, með mikinn húmor fyrir sjálfri sér. Hún heitir Smári.