Ég fylgdist með afhendingu Íslensku tónlistarverðlaunanna í gærkveldi. Þetta var um margt áhugaverð athöfn.

Bjork hin enska var að valin besta erlenda söngkonan og skaut þar ref fyrir rass hinni bandarísku Svala og hinni kanadísku Fabula, en sú fyrrnefnda heiðraði samkomuna með nærveru sinni og söng lag ásamt ungum Færeyingi sem spjallaði við hana og áhorfendur á ensku á meðan á laginu stóð. Undarlegt.

Þá fékk hljómsveitin Jagúar verðlaun í flokki sem kallaðist annað. Þeir fluttu lag af plötu sinni og fremstur í flokki var stór og rytjulegur piltur sem talaði í gjallarhorn. Enn var talað.

Flest verðlaun fengu ungur hermaður og synir hans. Þeir fluttu sýnishorn af list sinni og sýndist mér af þetta vera einhvers konar labb-rabb. Í það minnsta töluðu þeir heil ósköp og gengu um sviðið um leið. Virtist þetta vera reiðilestur mikill, kannske einhvers konar predikun.

Þarna fór sumsé meira fyrir töluðu máli en tónlist og þykir mér það tímanna tákn. Kannske ég ætti að gefa út á þessu ári upplestur á bók minni Gúllasveturinn og sjá til hvort ég vinni tónlistarverðlaun fyrir vikið...