Presturinn okkar, séra Ögmundur, var undarlegur náungi. Hann hélt heilu nćturnar til í kirkjugarđinum og ef hann var spurđur hvernig á ţví stćđi var hann vanur ađ segja ađ hann hefđi "veriđ úti ađ skokka" eđa ađ hann hefđi "glatađ gleraugunum sínum". Vilfređ bekkjarfélagi minn hafđi einhvern tímann fariđ heim til hans til ađ biđja hann um ađ jarđa dauđan hamstur (sem hann og gerđi međ mikilli ánćgju). Hann sagđi ađ húsiđ vćri fullt af eldgömlum bókum, ţar vćru styttur af skrímslum og ađ ţar hefđi logađ á kertum út um allt um hábjartan dag. Reyndar gat veriđ ađ ţetta vćri dálítiđ orđum aukiđ, ţví Vilfređ hélt ţví líka fram ađ hamsturinn hefđi síđar gengiđ aftur og ofsótt fjölskyldu hans, og međal annars valdiđ ţví ađ systir hans varđ ólétt.