Það er ljóta bévítans undanrennan sem okkur Reykvíkingum er boðið upp á fyrir þessar borgarstjórnarkosningar.
Hvað vakir fyrir flokkunum með því að trana fram þessum meinleysislegu, mállausu himpigimpum sem leiða framboðslistana?
Þarna höfum við, á leiksviði leiðindanna, tvær útjaskaðar atkvæðahrífur úr verkfæraskúr Valhallar (aðra raunar í láni), síðasta framsóknarmanninn, dr. dauðyfli og einhverja konu sem elskar strætó.
Er þetta mönnum bjóðandi?
Eina kosningabáráttan snýst um að reyna að drepa hina frambjóðendurna úr leiðindum - auk þess að líma gleiðglottandi smetti málleysingjanna fimm og attaníossa þeirra í sem flesta glugga borgarinnar.
Hverjum er ekki drullusama hvernig einhverjir tilvonandi borgarstarfsmenn eru tenntir? Eða hvað skórnir þeirra sjattera vel við fimbulfokkings gleraugun? Hvernig væri að fá að vita hverju þessir útvötnuðu glansgosar ætla að koma í verk næstu fjögur árin? Að undanskildu því að jaska út stimpilklukku ráðhússins, sem virðist vera meginmarkmið allra flokka.
Mér er ekki skemmt.
Hvað varð um kjaftforu bakstingandi kratakvikindin? Skammsýnu þéttbýlishatandi framsóknardurgana? Nú eða kommaskrattana, blessaðar litlu ljótu rauðrófurnar? Mikið gæfi ég fyrir eina eldhressa hugsjónaprýdda alpahúfu makandi tómatmauki á aldraða sjalla á kjördag.
Og vel á minnst. Maður getur ekki einu sinni kosið Sjálfstæðislokkinn sinn blessaðan með góðri samvisku lengur - án þess að eiga það á hættu að um upp um hvippi og hvappa spretti gjaldfrjálsir skeiningaskúrar fyrir ungabörn og gamalmenni. Hvað í drafandi dauðanum varð um gamla góða eiginhagsmunafasismann? Hvar er hrokinn og yfirgangurinn sem ég lærði ungur að elska?
Allt er það á bak og burt. Eftir situr fölblá miðjuráfandi atkvæðasuga með sogið stillt af alefli á óhugsandi úthverfakíttið. Svei því alla daga.
---
Þetta er búið. Málleysið hefur tekið yfir. Það er ekkert gaman að þessu lengur - allt eins hægt að kasta bara upp á úrslitin. Nú eða á kjörseðilinn.
Sem ég mun og gera.