Voðaleg andstyggilegheit eru þetta í þessum sígneggjandi roðamaurum þarna niðri á Alþingi. Nú níðast þeir og hjakkast hver um annan þveran á blessuðum félagsmálaráðherranum okkar hæstvirtum - honum Árna.

Og fyrir hvað? Jú, fyrir að hagræða dulítið í starfsmannahaldi í einni af þessum stofnunum sínum. Annað eins hefur nú gerst.

Auðvitað er það pínu vandræðalegt að þetta hafi einmitt þurft að vera Jafnréttisstofnun og starfsmaðurinn hafi endilega þurft að vera með brjóst - en hva, svona lagað hendir á bestu bæum. Enginn er fullkominn - síst framsóknarmenn.

Það er ekki eins og maðurinn sjái ekki eftir þessu. Hann mætir rauðeygður og þrútinn í sjónvarpsviðtöl og hrökklast með grátstafi í kverkum úr ræðustól Alþingis þegar ófétis rauðspretturnar eru að hrekkja hann þar. Karlufsan.

Hversu langt ætla menn að ganga í eineltistilburðunum á hinu háa Alþingi? Eru þessar örvhygðu hræætur gersamlega sálarlausar. Ég meina, manndulan er búin að biðjast afsökunar - eða allt að því. Í það minnsta baðst hann velvirðingar - eða velfarnaðar - eða eitthvað í þá áttina.

Allavega. Hann Árni sættir sig í öllu falli við dóm Hæstaréttar - svona þannig. Og við ættum að virða það við hann. Það er ekki eins og hann geti rekið blessaða konuna aftur - þó hann feginn vildi.

Mál er að linni. Látum vesalings félagsmálaráðherrann okkar nú eiga sig og leyfum honum að vinna vinnuna sína í friði - eða í það minnsta reyna það. Valgerður Bjarnadóttir er bráðskörp, fullfrísk kona sem getur alltaf fundið sér annað starf við hæfi.

Annað en hann Árni okkar.