Ó, fjallkona í faðm þinn taktu mig
við flennistóran barm þinn lof mér kúra
þar er gott að þenkja — og að dúra.

Þú fyrirgefur þó ég þrýsti á
og þéttingsfast ég haldí síðuspikið
ég einfaldlega elska þig svo mikið.

Æ, lofðu mér að liggja hér um stund
og láta sem að veröldin sé fögur
ég býð á móti brjóstbirtu — og flögur.

Ó, fjallkona, hve aum er okkar tíð
og ömurð fylltur dalur lífs og tára.
Hann hefur sökkað feitt til fjölda ára.

Mig langar svo að rísa aftur upp
öskra dáldið kröftuglegá heiminn
því hann er bæði gamalær og gleyminn.

Æ, viltu þessum draumum leggja lið
leiða vora þjóð til glæstra stríða?
Eða kannski frekar komað ríða?