Ţađ er alltaf jafn yndislegt á vorin ţegar blessađir ógćfumennirnir skríđa úr hýđi sínu og gleđja okkur mannfólkiđ međ návist sinni. Er nokkuđ fallegra á ylbjörtum vormorgni en söngur róna sem er nýskriđinn á fćtur - ţurrkokađur og blóđţunnur?
Nú er sá árstími ţegar rónarnir stóla einna mest á gjafir okkar - nokkuđ hefur ţó boriđ á ţví ađ viđ gleymum ţessum smávinum okkar , gleymum ađ ţeirra brotthćtta líf er undir ţví komiđ ađ viđ gefum ţeim. Ć fleiri ógćfumenn eru stađrónar hér á landi - einkum í Reykjavík og viđ megum ekki gleyma ađ ţeir eru háđir okkur mannfólkinu.
Ég vil ţví hvetja borgarbúa til ađ fara međ börn sín niđur í bć í veđurblíđunni međ klink í poka og gefa blessuđum rónunum sem svo mjög lífga upp á okkar annars ţurru, tilgangslitlu tilveru.