Einhvurjir spekingar hafa veriđ ađ velta ţví fyrir sér hvers vegna svo fáir Íslendingar taka ţátt í fjöldamótmćlum. Jafnvel ţó ţjóđin sé grautfúl og grútspćld yfir einhverju mćtir aldrei kjaftur í ţessi skipulögđu nöldurhóf. Ekki nema einstaka erkikommi ađ lofta úr lopapeysunni og nokkrir selskapssćknir rónar. Furđulegt.

En ég get svosum alveg sagt ykkur hvers vegna ţetta er.

Ţađ er vegna ţess ađ blettsköllóttu bavíanarnir sem skipuleggja ţessar kveinstöđur halda ţćr alltaf úti. Úti í góđa veđrinu, sjáiđi til.

Ekki veit ég hvađa mollumettu útópíu veriđ er ađ apa ţessa fimbulfárćnu eftir - en svo mikiđ er víst ađ endalausar kröfugöngur í grenjandi rigningu, míglekir útifundir og gaddfređnar mótmćlastöđur í beljandi stórhríđ eru ekki alveg ađ gera sig. Ekki alveg.

Íslendingar eru innipúkar. Ţeir nenna ekki svona veseni.

Hvađ er ađ ţví ađ leigja sal, skemmu - eđa tjald, slá saman í bjórkút og mótmćla svolítiđ hressilega og dólgslega - innandyra? Er ţađ endilega skilyrđi ađ allir fái kvef ef ţađ á ađ sýna samstöđu?

Ég skal veđja viđ ykkur ađ ef ţjóđfundurinn hefđi veriđ haldinn einhversstađar úti á túni, en ekki innandyra í MR, ţá hefđi ekki kjaftur tekiđ undir međ Jóni Sigurđssyni - enda hefđu allir veriđ löngu farnir inn í hlýjuna ađ fá sér kaffog međđí.