Ég heyrđi í morgun útvarpsviđtal viđ ungan mann sem er í forsvari fyrir hnefaleikakappa á Íslandi. Er ţeim augljóslega mikiđ í mun ađ bćta ímynd íţróttarinnar, sér í lagi vegna ţess hve brösulega gekk ađ bera hana á borđ fyrir landann til ađ byrja međ, eins og frćgt er orđiđ. Af ţví sem ég heyrđi mćtti telja ađ ţeim gangi nokkuđ vel í ţví.

Sjálfur hefi ég ekki haft miklar skođanir á hnefaleikum og hvort leyfa skuli keppni í ţeim hér á landi, en eftir ađ hafa heyrt málflutning ţessa unga manns er ég ekki frá ţví ađ ég neyđist til ađ endurskođa ţá afstöđu mína.

Til ađ byrja međ gćtti hann ţess ađ vanda málfar sitt og notađi međal annars orđasambönd eins og "...hvort ţessi vettvangur eigi sér einhverja stođ í raunveruleikanum." Ţá gćtti hann ţess ađ leiđrétta mismćli sín ţegar hann talađi af misgáningi um Keflavík: "Ég meina Reykjanesbćr."

Ţá talađi hann um ađ hrottaskapur (e. brutalism) sá sem fylgir hnefaleikum liggi djúpt í "víkingaeđli Íslendinga", hann rćddi um "ađferđafrćđi" íţróttarinnar og talađi um ađ koma henni upp á "menningarlegt plan".

Hmm... Eru hnefaleikar ţá eftir allt saman hámenningarleg akademísk frćđigrein međ sterkri sagnfrćđilegri skírskotun til íslensku ţjóđarsálarinnar?

Nú ţá er ţetta allt í lagi.