Heyrið mig nú.

Mér er svosem nokkuð sama þó þessi steingerða forsetadula okkar missi úr eitt aumingjans afmælisboð ásamt meðfylgjandi kampavíni og konfektmolum.

Mér er líka nokk sama hvort Davíð og hin hrekkjusvínin hafi viljandi skilið Óla litla útundan. Óvitar eru og verða óvitar.

Þá gef ég forkostulegt frat í þessa skítsleikjandi blaðahvolpa og fréttanöðrur sem nennu hafa til að velta sér upp úr slíkri tittlingtöðu.

En eitt veldur mér áhyggjum.

Verulegum.

Af hverju í ofnbökuðum andskotanum fær þessi Halldór Blöndal að ganga laus - og tala við fólk?