Ég hefi aldrei verið mikið fyrir slagsmálamyndir, hvað þá myndir þar sem villt hugmyndaflug handritshöfundar fær að leika svo lausum hala að hann lætur konur taka þátt í bardögunum í stað þess að standa skríkjandi hjá, eins og er nær því sem vera myndi í raunveruleikanum og hefir verið venjan í kvikmyndasögunni. Þá hefir mér hingað til lítið þótt til sverða koma, hvort sem þau eru japönsk eður ei. En þetta átti allt eftir að breytast þegar ég sá kvikmyndina Kill Bill!
Mikið er um blóðsúthellingar í myndinni, segja má í rauninni að blóðið spýtist út um allt í hvert skipti sem útlimur er höggvinn af. Er sóunin slík að ég vil nota tækifærið og ráðleggja starfmönnum Blóðbankans að halda sig fjarri þessari mynd, sálarró sinnar vegna.
Leikarar standa sig nokkuð vel - sem segir í raun afskaplega lítið, enda snúast kröfurnar sem gerðar eru til þeirra aðallega um lágmarksliðleika. Erfiðustu bardagaatriðin eru að öllum líkindum í höndum sérþjálfaðra áhættuleikara og standa þeir sig með einstakri prýði!
Handritið er vel skrifað, samtöl eru sannfærandi og söguþráðurinn nógu einfaldur til að tveggja daga gamall simpansapi með alvarlegan heilaskaða gæti skilið hann. Þá er leikstjórnin fagmannleg og er ljóst að þessi ungi leikstjóri og handritshöfundur á framtíðina fyrir sér á sviði kvikmynda og verður gaman að fylgjast með honum.
Hið eina sem ég verð að setja út á við myndina er að hún er nokkuð endaslepp og hefði að ósekju mátt bæta nokkuð við hana til að áhorfandinn gæti gengið sáttur frá sögunni. Vona ég að hinn ungi Tarantino taki það til athugunar við gerð næstu myndar sinnar.
Í heildina er þessi kvikmynd hin besta skemmtan og hvet ég alla sem gaman hafa af blóðbaði, fimleikaatriðum, spandexi og japönskum skólastúlkum að láta hana ekki fram hjá sér fara.