Ţađ eina sem skilur karlmenn frá drengjum, hreystimenni frá viđrinum og sigurvegara frá töpurum er viljinn til ađ sigra. Minn kćri Enter. Ţađ eru ekki margir íslenskir íţróttamenn sem leika til sigurs – flestir leika til ţess eins ađ ‘vera međ’. Íslenska landsliđiđ í handknattleik er fánaberi íslenskrar íţróttahreyfingar og leikmenn ţess ungu fólki fyrirmynd í alla stađi. Leikreglur og leikform skipta hér engu. Ţađ eitt ađ sigra kemst ađ í hugum ţessara hreystimenna. Íslenska landsliđiđ í handknattleik er skipađ hetjum en ekki uppgjafarskáldum og frústreruđum menningarsnobbum eins og ţér, minn kćri Enter. Skrif ţín um handknattleik á síđum Baggalúts jafnast á viđ föđurlandssvik og vćrir ţú ekki minn kćri vinur myndi ég kjósa ađ brenna ţig á sama báli og Danasleikjuna Hallgrím Helgason. Ađ stunda íţróttir til ţess ađ vera međ í einhverjum útbrunnum ólympíu-alsćlu-eldi jafnast á viđ ađ skrifa ljóđ sem ekki ríma og á hvergi heima nema ţá helst innan vébanda KFUM og/eđa K. Íslenskir handknattleiksmenn eru málsvarar sigurviljans og handknattleikur er ţjóđaríţrótt okkar íslendinga. Ţó svo ađ á Íslandi ríki nokkurs konar tjáningarfrelsi ţá lútum viđ öll óskrifuđum siđferđislögum sem ţjóna ţeim tilgangi einum ađ koma í veg fyrir ađ ţvílíkur rógburđur og vitleysa og sá pistill ţú hefur nú skrifađ um ‘strákana okkar’ birtist á öldum ljósvakans. Skammastu ţín.