sagt er um Vatnsmýri, vestur í bć
ađ vomi ţar harđgerđur ári
sem kvaddi ţar lífiđ og kastađá glć
kvalinn af hjartasári
ég villist ţar stundum ef vindátt er blíđ
veltaf mér grámyglog fári
dúra í mýrinni dulitla hríđ
og dreypi á viskjítári
sem ég nú sit ţarna eygi ég mann
bak silfruđu skeggi og hári
ég ţeytist á fćtur - ţví ţetter hann!
sá ţekki, en illvígi fjári!
ég ţykist nú viss um ég ţrautlendi hér
og ţessutan lífshlaupiđ klári
úr mistrinu skríđur hann ţétt upp ađ mér
svo mćtast nćr haka og nári
hríslast af vörum hans varúđarspá
varlađ hann munnvatniđ gári
"..ţađ brann fyrir löngu međ ţjóđinni ţrá
ţá var ég kallađur Kári"