Ég get ekki orða bundist - ég er miður mín af gremju og finn hvernig mér hitnar óvanalega í hamsi. Já kæru lesendur, nú loksins er ég sannanlega frávita af gremju og fullur réttlátrar illsku. Hví? Jú, enn og aftur þarf ég að horfa upp á alþýðuhreyfinguna beygða í duftið og hirta ærlega af sterkbyggðu, hnarreistu framkvæmdavaldi. En það er ekki eymingjahátturinn sem stuðar mig, hann er húmbúkk - þetta eru jú vesalingar og þeirra örlög eru að skríða fyrir fótum þess sem valdið hefur. Nei, það er hitt sem særir mig - það er þetta barnslega glott hálfvitans sem færist yfir svínspikuð andlitin, fés þessara grátlegu fulltrúa alþýðunnar. Þeir halda nefnilega - og takið nú eftir - að þeim hafi bara tekist skratti vel upp! HAH!!!
- er furða að ég brjóti húsgögn?

Nú er ég sjálfur vellauðugur maður, löngu kominn af koppi smælingjans og þarf ekki að rýna í mjólkurpénínginn. Það merkir þó ekki að ég hati minnimáttar, ég fyrirlít ekki uppruna minn og bakgrunn - og umfram allt - ég svík ekki þjóð mína!
Þegar þessi uppblásnu júdasarlíkneski stíga út úr samningastíunni uppþembdir af sætabrauði og mjólkurblandi og reyna að telja soltnum og hröktum meðbræðrum sínum trú um að þeir hafi "farið kalt og af raunsæi yfir stöðu mála og lagt mat á hvaða aðstæður væru fyrir hendi í efnahagsforsendunum " - þá verður mér flökurt.
Ég sel sjaldan upp, en í kvöld lét ég gossa - ég spjó af öllum kröftum yfir fréttatíma sjónvarps og fór að svo búnu í kalt steypibað.

Góðir lesendur - við lifum á tímum óvissu og ótta, við getum ekki verið viss um að fá kvöldskattinn frá degi til dags, við getum ekki treyst því að fá hlýjan næturstað og við getum ekki horfst í augu við börnin, litlu englana okkar og sagt þeim að við verðum alltaf til staðar - en við getum þó, meðan við höfum vott af lífsþrótti, gripið í taumana áður en okkar sjálfskipuðu alþýðuhöfðingjar steypa okkur fram af hömrunum.
Ég hvet hér með landsmenn til að safnast saman við vígi þeirra spillingarrafta, sem hafa svívirt okkur og skilið eftir nakin í gaddinum eina ferðina enn. Já, flykkjum liði að babýlongreni þeirra ASÍ-skúrka og gerum að þeim hróp. Sköfum ekki utan af hlutunum, drekkjum þeim í þeirra eigin óhæfu. Hrekjum þá aftur í þær myrku holur sem þeir skriðu upp um í öndverðu. Við sjáumst.