Hún Margrét Ţórhildur Danadrottning fagnar 75 ára afmćli sínu ţann 16. apríl. Til hamingju međ ţađ.

Eins og mig langar nú til ađ gleđjast međ henni og prinspuntinu hennar, honum Hinriki, ţá get ég ekki orđa bundist.

Hvernig getur ţokkalega sómakćr lýđrćđisţjóđ réttlćtt ţađ ađ hafa ţessi erfđaóbreyttu himpigimpi ennţá hangandi yfir sér?

Ţetta er gersamlega á ská og skjön viđ allt ţađ sem upplýstri ţjóđ ćtti ađ vera heilagt. Óréttlátt, fokdýrt og úr sér gengiđ erfđaveldi, uppskrúfađ og ömurlegt. Byggt á kúgun og kóngarunki, sem ekkert skilur eftir sig nema glingur og gullslegin bollastell — og fábjánalegar fasteignir međ ótölulegum fermetrafjölda.

Ţetta er ekkert annađ ríkisrekinn sirkús međ fokdýrum ráđvilltum sýningargripum, hverjum undan öđrum. Fordekrađ hyski međ allt of löng nöfn, sem fćđast inn í einhverja undarlega nábleika sápukúlu, sem svífur um fyrir ofan lýđrćđiđ og enginn ţorir ađ sprengja.

Og ţetta er ekki bara í Danmörku, ţetta liđ er út um allt. Eins og veggjalýs međ langtímaleigusamning. Bretland, Noregur, Svíţjóđ. Ţetta eru ekki einhverjar flippţjóđir eins og Norđur–Kórea og Bahrain. Ţetta eru lönd sem vilja láta taka sig alvarlega á alţjóđlegum vettvangi.

Kommon.

Ađ halda konungsfjölskyldu í lýđrćđisríki er eins og ađ slátra pandabirni í húsdýragarđinum á haáannatíma. Blóđug hrefnusteik í hvalaskođun. Heróín í barnaafmćli. Hlé í bíó.

Ţetta er svo taktlaust. Svo rangt. Svo gersamlega siđlaust. Og sturlađ.

Til hamingju međ afmćliđ Magga mín. Farđu nú ađ fá ţér heiđarlega vinnu.