Ég hef ţungar áhyggjur af upprennandi íhaldsskorti á ţessu landi.

Okkur vantar tilfinnanlega hlaunamikla og ţungbrýnda íhaldsmenn sem ţola illa breytingar. Og leiđa ţćr helst hjá sér. Sem snupra frjálslynda ungliđa og tukta til fégráđuga skammtímaleysingja.

Okkur vantar fleiri ferkantađ ţenkjandi ráđamenn sem telja ennţá fínt ađ mćta á ćđri listviđburđi og slafra í sig mćjóneshlöđnum snittum. Sem kaupa ennţá óárennilegar bćkur og stilla ţeim upp í hillur. Sem sitja ennţá hrjótandi fyrir framan sjónvarp og sussa međan fréttatíminn gengur yfir.

Viđ ţurfum á vaktina menn sem telja sér skylt ađ umbera djasstónlist. Heimstónlist jafnvel. Og láta sig hafa ţađ ađ mćta á óperur og balletta — til ţess ađ sýna sig og sjá ađra. Og snittast.

Okkur bráđvantar ofanígirta ţröngsýna íhaldskurfa sem fussa yfir tćkninýjungum. Treysta illa eđa ekki framtíđinni og ríghalda í fortíđina.

Viđ ţörfnumst manna sem skilja ekki endilega menningu, en nota hana. Skreyta sig međ henni og fóđra hana.

Ađ öđrum kosti fyllist veröld okkar smám saman af listrunkurum annars vegar og frjálshyggjupungum hins vegar. Tvo ósamrýmanlega hópa sem vilja ekkert af hvorum öđrum vita. Hvađ ţá skiptast á gćlum.

Og ţá deyja báđir út.