Hananú!
Nú er komið í ljós að íslenska sauðkindin, þessi lufsulega lopaskækja, þetta óhrjálega landlýti, lætur sér ekki nægja að níðast á gróðri og úða í sig nýgræðlingum.
Nei. Hún hefur nú verið staðin að því að slafra í sig eggjum! Úti á víðavangi.
Það er því ekki nóg með að þetta bragðfúla sníkjudýr haldi landinu jafn berangurslegu og gróðurlausu eins fituskertu fitnessklofi — heldur er þetta óæta óféti nú líka að hafa af okkur fuglalífið.
Ég sé þessi skjálgeygðu kvikindi fyrir mér, sötrandi óharðnaða eggjarauðu, bryðjandi skurn og jórtrandi á ófleygum ungum — eins og ekkert sé sjálfsagðara, meðan örvinglaðar mæður flögra allt um kring.
Það kæmi mér ekki á óvart að þessi samviskulausi hreiðurspillir hafi étið upp rjúpnastofninn einn og óstuddur. Útrýmt vaðfuglinum, sötrað upp súluna, smjattað á smyrlinum og kjamsað bæði á kríum og kjóum.
Ólukkans aðskotaófreskjur.
Hvenær á að gera þessar rottur hálendisins brottrækar af landinu? Með þeim skít og þeirri skömm sem þeim ber?