Lesbók12.03.11 — Enter

Getur einhver sagt mér hvers vegna í ósköpunum við erum ennþá að spila með sama daunilla og dragfúla mannskapinn inni á vellinum (í allyfirfærðri merkingu)?

Af hverju er ekki löngu búið að skipta þessu liði út? Í alvöru talað.

Tökum dæmi. Ofdekruðu sóknarmennirnir (les. úrsérgengnu útrásardólgarnir) hanga ennþá frammi; eldrauðir, lafmóðir og öskuvondir yfir því að enginn gefi á þá lengur. Enda sannfærðir að þeir séu í bullandi færi og alveg við það að fara að skora aftur.

Svo eru það tvístígandi miðjumennirnir (þ.e. handónýtu fjölmiðlarnir). Þeir eru oftar en ekki með boltann. Þeir gera ekki annað en að spila boltanum kurteislega á milli sín, laga búningana sína og smjörgreitt hárið og virða dáleiddir fyrir sér fræga og fallega fólkið á áhorfendapöllunum.

Þá eru það varnarmennirnir (þinghænsnin þusandi). Þeir sitja bara á rassgatinu í fallegum hring og hía hver á annan. Skilja ómögulega hvernig í veröldinni bláókunnugir leikmenn úr mismunandi félagsliðum eiga að geta spilað saman í einu landsliði. Finnst það alveg glatað. Og ef einhver þeirra slysast til að fá boltann er hann ekki lengi að gefa hann frá sér, stutt og helst til baka.

Ekki má gleyma markmanninum (farandforsetanum knáa). Sá stendur hnarreistur og tekur sér góðan tíma í hvert sinn sem hann kemur krumlunum á boltann. Talar fjálglega um göfug markmið leiksins og kann reglurnar vitanlega utanbókar. Svo dúndrar hann tuðrunni beinustu leið upp á áhorfendapallana, hvenær sem færi gefst.

Dómarinn (sem hann sjálfur) stendur svo og hnakkrífst við línumennina um meinta rangstöðu allra leikmanna og hvort ekki sé réttlætanlegt að leyfa þessari miklu og merkilegu handboltaþjóð að spila með höndunum. Lætur svo sem hann sjái ekki ástandið á vellinum og þverneitar að nota rauða spjaldið, nema til að ávíta stöku strípaling sem reynir í örvæntingu að ná athygli hans.

Og svo eru það auðvitað mótherjarnir. Þeir eru reyndar hvergi sjáanlegir. Líklega vegna þess að þeir láta ekki bjóða sér að spila við sjálfhverft lið fauta og svikapésa sem neita að spila eftir reglunum, heimta að dómarinn spili í sínu liði og vilja fá minnst 14 mörk í forgjöf.

Þjálfararinn (pólitískur spillingarskunkur að eigin vali) situr í losti á hliðarlínunni og sannfærir sjálfan sig um að leikkerfið sem hann lagði upp með hafi verið óaðfinnanlegt. Því hljóti annað tveggja að koma til greina; völlurinn sé allt of stór eða að íþróttin sjálf sé meingölluð.

Loks eru það áhorfendurnir (við). Það virðist nákvæmlega sama hvað þeir púa og skammast, andskotast og færa gremju sína til fésbókar með snjallsímunum sínum. Ekkert breytist. Ekkert gerist.

Ekki baun.

Kannski ekki að undra, enda höldum við áfram að borga okkur inn á bévítans leikinn, án þess að gera kröfu um árangur, eða úrslit.

 
Kaktuz — Saga
 
Kaktuz — Sálmur
 
Númi Fannsker — Sálmur
 
Fannar Númason Fannsker — Forystugrein
 
Númi Fannsker — Forystugrein
 
Númi Fannsker — Forystugrein
 
Númi Fannsker — Forystugrein
 
Númi Fannsker — Sálmur
 
Enter — Forystugrein
 
Númi Fannsker — Forystugrein
 
        1, 2, 3 ... , 180, 181, 182