Ég er ekki mikið gefinn fyrir tilfinninga­semi. Ef til vill er ég einfaldlega svona gamall í hettunni. Hvernig sem það nú snýr á ég lítið sameigin­legt með fólki sem gengur um síkjökrandi og berar einkalíf sitt fyrir öllum þeim sem heyra vilja - og hinum líka. Nú eða hinum sem flissa sífellt að öllu og engu og litla stjórn hafa á kátínu sinni. Sjálfur kýs ég að halda mínum tilfinningum fyrir sjálfan mig. Í versta falli deila þeim með hamstrinum mínum. Engu að síður lét ég í gær tilleiðast að sjá nýjasta afsprengi krútt­kvimynda­gerðar­mannsins Dags Kára, Hjartað góða. Í raun eingöngu af því ég fékk frímiða.

Kvikmyndin segir nokkuð sígilda sögu tveggja ólíkra karlmanna sem kynnast fyrir hendingu og læra sitthvað gagnlegt hvor af öðrum. Sagan gerist að mestu leyti á krá í eigu annarrar aðal­persónunnar og er það mikill kostur, enda alltaf gaman á kránni. Þó hún sé bara í bíó. Að sjálfsögðu kemur einnig við sögu kvensnift sem ryðst inn í þetta síðasta vígi karl­mennskunnar og veður um eins og fíll í postulíns­verslun svo óstöðugan mætti æra. Sveiattan. Þrátt fyrir það má hafa töluvert gaman af sögunni og sér í lagi meinlegum athugasemdum kráar­eigandans geðstirða sem stórleikarinn Brian Cox leikur með stakri prýði. Mikið hlýtur að vera gaman með honum á kránni.

Ég neyðist til að viðurkenna að þegar nokkuð var liðið á myndina var ég orðinn svo hugfanginn af framvindunni að ég gleymdi bæði stað og stund. Þegar ljósin voru svo kveikt að sýningu lokinni áttaði ég mig á því að ég hafði óafvitandi brotið eina af mínum helgustu reglum. Sýnt tilfinningar. Ítrekað. Eftir að hafa undið vasaklútinn minn flýtti ég mér skömmustu­legur heim og lofaði sjálfum mér að þessi mistök skyldu aldrei endurtekin.

Bölvaður sértu, Dagur Kári, að leyfa ekki gömlum manni að halda reisn sinni á almannafæri. Þetta skal ég muna þér.