Ţađ kemur mér alltaf jafn mikiđ á óvart ţegar Árni Johnsen krćkir sér í öruggt ţingsćti í prófkjörum. Ţó ćtti mađur ađ vera farinn ađ venjast ţessu, enda um síendurtekinn atburđ ađ rćđa, og ekkert, bókstaflega ekkert virđist geta taliđ sunnlendinga af ţví ađ kjósa hann Árna sinn aftur og aftur og aftur.

En ţó ég hefđi átt ađ geta sagt mér ţetta sjálfur er ég engu ađ síđur er ég sleginn, jafnvel harmi.