Vođalega hafa ţessi mótmćli öll veriđ sakleysisleg. Mér liggur viđ ađ segja eymingjaleg. Og ţađ frá upphafi. Sérstaklega ef miđađ er viđ hvernig ţetta var 30. mars 1949. Ţá var sko fjör.

Nú ţurfti margra mánađa óeirđir til ađ lögreglan loks beitti alvöru táragasi til ađ dreifa lýđnum. Fyrir 60 árum tók ţađ nokkra klukkutíma fyrir valdstjórnina ađ kveikja á perunni og árangurinn lét ekki á sér standa, sem sést best á ţví ađ enn erum viđ í Nato.

Í ţá daga var ţetta líka múgurinn gegn lögreglunni, sem sló skjaldborg utan um ríkisstjórnina og gaf henni ţannig vinnufriđ. Eitthvađ sem forsćtisráđherra er í dag farinn ađ grátbiđja ţjóđina um. Og lögreglan hélt lýđnum í skefjum - óttalaus og ósérhlífin. Nú til dags mćtir mađurinn á götunni og mamma hans íklćdd appelsínugulum dulum til ađ VERJA lögregluna fyrir óeirđaseggjum! Og lögreglan lćtur ţađ yfir sig ganga, líkt og skólastrákur sem felur sig á bak viđ litlu systur sína fyrir hrekkjusvínunum.

Og hvar eru hvítliđarnir? Hvađ eru Heimdellingar ađ hugsa? Hvenćr ćtla ţeir ađ láta til sín taka, rjúka út úr Alţingishúsinu međ kylfurnar á lofti, hlaupa gegnum víglínur lögreglunnar og berja niđur uppreisn hampreykjandi hippalistapakksins? Svona eins og í denn.

Nei, nú eiga allir ađ vera góđir viđ hvern annan. Og skilningsríkir. Ţađ ţarf ađ „skilja málstađ mótherjans“, „bera virđingu fyrir reiđi mótmćlenda“ og „átta sig á ţví ađ lögreglan er bara ađ vinna vinnuna sína“.

Heimur versnandi fer.