Ég var ţess heiđurs ađnjótandi í gćr ađ hitta fyrir átrúnađargođ mitt til 25 ára; ţungmálmatenórinn haddrauđa, Eirík Hauksson. Og hvílíkur töffari! Hvílíkur söngvari! Hvílíkur mađur!

Sumir söngvarar garga. Sumir syngja hátt. Ađrir snjallt. Enn ađrir af krafti. Enginn - og ég meina enginn, kemst samt í hálfkvist viđ Eika Hauks. Hann gekk inn í hljóđver Baggalúts, leđurbólstrađur međ rauđglampandi makkann; tók snjáđ textablađ úr rassvasanum á rokklúnum gallabuxunum, tók sér stöđu og söng eins og engill úr helvíti. Hvílík rödd! Hvílíkt rokk! Hvílíkt ról!

Íslenska ţjóđin á von á góđu. Bíđiđ bara...