Jćja, ţá eru menn farnir ađ skrúfa fyrir ógeđfellda kjaftaskúma sem rćgja íslam, ein af mínum eftirlćtis trúarbrögđum, á alnetinu.
Og ekki seinna vćnna.
Er ţađ gert á grundvelli minnar eftirlćtis lagaklausu. Ć, ţiđ vitiđ, 233. grein almennra hegingarlaga, svohljóđandi:
„Hver sem međ háđi, rógi, smánun, ógnun eđa á annan hátt rćđst opinberlega á mann eđa hóp manna vegna ţjóđernis ţeirra, litarháttar, kynţáttar, trúarbragđa eđa kynhneigđar sćti sektum eđa fangelsi allt ađ 2 árum.”
Takiđ eftir ţessu međ háđiđ og trúarbrögđin. Ég er sérstaklega hrifinn af ţví. Gefur ţessu nauđsynlega vigt – og ógn.
Hamingjunni sé lof ađ viđ eigum slíka anganklausu í okkar góđa lagasafni, sem veifa má framan í illgjarna orđníđinga og hvers kyns andfélagslegt hyski annađ.
Ţví hvađ gengur slíkum mönnum eiginlega til? Má fólk ekki hafa sína sérvisku í friđi? Sína kufla og sínar kreddur?
Hvernig getur nokkrum manni t.a.m. veriđ uppsigađ viđ svona lítiđ heilaţvegiđ krútt?