Álpađist út ađ éta međ vistklúbbnum hans Myglars í hádeginu, nánar tiltekiđ á eitthvađ Bístró í Austurbćnum sem ég man ekki hvađ heitir. Ţessi samkunda var nú svosem ekki í frásögur fćrandi, enda frávita, súpusötrandi gamalmenni ekki áhugaverđastifélagsskapur sem ég get hugsađ mér.

Nema hvađ ađ ţar sem ég stend ţarna í biđröđ eftir ađ fá mér af einhverju kálkenndu hlađborđsviđrini kemur ekki sjálfastur formađur Vinstri Grćnna, ţessi sköllótti, askvađandi og biđur mig góđfúslega ađ fá ađ laumast framfyrir til komast ađ súpupotti sem ţarna stóđ. Gott og vel sagđi ég, enda aumingjagóđur međ afbrigđum og fylgdist međ 5. ţingmanni norđausturkjördćmis súpa disk sinn.

Varđ mér ţá hugsađ til ţess hve illa vćri nú komiđ fyrir ţjóđinni ţegar háttvirtir ţingmenn ţurfa sjálfir ađ skenkja sér súpu og betla sig ađ kjötkötlum eins og hver annar hungrađur rakki.

Mest langađi mig til ađ taka háttvirtan ţingmanninn og fađma hann ađ mér, strjúka honum um bert höfuđiđ og biđja hann ađ fyrirgefa ţjóđinni ţessa óvirđingu viđ ósérhlífiđ starf hans - og stöđu.

En ţegar ég ćtlađi ađ tjá honum ţessar hugsanir mínar hafđi hann stungiđ upp í sig hálfum brauđhleif svo ég hafđi ekki geđ á ţví. Lét mér nćgja ađ brosa hughreystandi til hans og hrista höfuđiđ dapurlega.