Ég finn hvernig óbeitin hríslast um líkamann, spennir hvern vöðva, hverja taug. Hárin rísa á hnakkanum og nasavængirnir þenjast - sjáöldur víkka og eyru sperrast. Tennurnar herpast saman og tungan þornar. Hálsinn verður þvalur og svitaperlur spretta fram á ennið. Kláðinn læðist upp bakið og varirnar skorpna. Ég grúfi mig fram á skrifborðið, en veit að úti bíður óvinurinn. Vessar djöfulsins - slabbið. Ég hata það.