ţađ ađ á morgun sé ekki laugar. eđa sunnudagur.
Ţađ ađ ég skuli hafa neyđst til ađ vinna innandyra síđustu daga, og ţađ í borgarnesi af öllum stöđum. Urrar
... ađ geta ekki gefiđ Garbo međ mér af súkkulađinu sem ég á.
Ţađ pirrar mig örlítiđ ađ vera súkkulađilaus.
Örlítiđ?Styđur báđum höndum á mjađmir, hallar sér aftur og hlćr eins djúpum hlátri og unnt er
Pirringur er oss ómögulegur nú, enda er veđriđ hér yndislegt, og oss líđur stórvel eftir dansleik gćrdagsins. Hugsanlega gćtum vér nefnt Franskmanninn, hver deilir međ oss herbergi, og hrotur hans, en hann er á útleiđ, svo lítiđ verđur af ţví.
Hvađ ég hlakka mikiđ til ađ hefja nám ađ nýju í vetur og hvađ tíminn ćtlar ađ verđa lengi ađ líđa ţangađ til.
Litlir rauđhćrđir og smeđjulegir píanóspilandi tittir.
Nýja vinnan fer stundum eilítiđ í vorar taugar, en yfirleitt bjargast ţađ ţó fljótt.
Óstundvísi. Hún pirrar mig reyndar ekki bara, hún gerir mig snarbandbrjálađa! Blótar herfilega og urrar
Ţegar mađur er í stórmörkuđum og er međ barnavagnin međferđis og fer á kassann. Ţá ţarf fólk alltaf ađ standa viđ hliđina á fćribandinu til ađ setja í pokana sína og stífla ţannig eđlilegt flćđi milli fćribandana. Ótrúlega fáir sem dratthalast til ađ standa viđ ENDA bandsins og setja ţar í pokana.
Fólk sem fer međ barnavagna inn í stórmarkađi fer endalaust í taugarnar á mérglottir ógurlega
Ţađ pirrar mig ákaflega ađ hafa ţennan djöfulsins höfuđverk sem fćst ekki til ađ yfirgefa mig.
Ţađ pirrar mig ađ skammdegiđ sé komiđ.
Ađ vera glađvakandi um miđja nótt.
Ţetta nefrensli sem hrjáir mig. Er eins og ógeđslegasti gosbrunnur veraldar.