‹Ákveður að grípa til fyrirbyggjandi aðgerða›

Uppáhalds plata mín með Baggalúti er Aparnir í Eden.

‹ákveður að reyna að hjálpa til við fyrirbyggjandi aðferðir›Mér finnst nú Pabbi þarf að vinna betri, báðar æðislegar, en Kaffi og Sígó er á Pabbanum og þar með er málið dautt...

Ég á mér afar fáar uppáhaldsplötur, þar sem flestar plötur innihalda a.m.k. eitt slappt lag. Undantekningar á þessu eru m.a. Tesco Value með samnefndri hljómsveit, American Pie með Don McLean, Mule Variations og Small Change með Tom Waits, og Bringing it all back home og Desire með Dylan.
Á þessar plötur get ég hlustað endalaust, og það í heild sinni, sem er meira en hægt er að segja um margar aðrar.

Pabbi þarf að vinna er svo mín eftirlætis Baggalútsplata, þó Jodilei valdi því að get ekki haft hana með á listanum.

Ég get ekki gert upp á milli Dark Side of the Moon og Wish You Were Here Pink Floyd-lega séð. The Wall fylgir svo fast á hæla þeirra.

Besta plata að mínu mati er samt... Welcome to Sky Valley með sveitinni Kyuss. Svakaleg plata sem hægt er að hlýða á aftur og aftur.

Uppáhalds íslenska platan mín er að sjálfsögðu Baggalútsplata, annað væri Bagglast.
Sú Baggalútsplata er Jól og blíða, einstaklega góð plata yfir hátíðirnar. Samansafn af öllum gömlu góðu Jóla-Baggalútslögunum ásamt frekar nýlegum lögum.

PS. Besta plata í heimi er Pick of Destiny með Tenacious D. Það þarf ekki að ræða það frekar. Kú, e og fokkíng Dé!

Jahá! Platan ber sama nafn og myndin nú í bíó.

Bestasti diskurinn ersko klárlega nýjasti diskurinn með HildiVölu skilörru !

‹Hendir tyggjóinu sínu í viðstadda og stingur af›

‹Brosir út að eyrum og lyftir báðum höndum upp fyrir höfuð til merkis um að sér hafi þótt þetta afskaplega fyndið›

Ég á korkplötu sem er svona hvít og breytir sér í snjó þegar maður klórar henni. ‹Byrjar að klóra korkplötuna og labba í hringi›

Annars tilnefni ég bara þessa hérna sem mína plötu, ekki er hún best í heimi en mér fannst platan æðisleg þegar ég eignaðist hana. ‹Ljómar upp›

Annars á ég svo fáar plötur, bara tvær útlenskar og hinar eru barnaplötur.‹Brestur í óstöðvandi grát› Ég á bara helling af geisladiskum.

Eftir að hafa huxað málið betur er hérna top 10 uppáhaldsplöturnar mínar, ekki í neinni sérstakri röð

-Rain Dogs - Tom waits
-Siamese Dreams - Smashing Pumpkins
-Bends - Radiohead
-The Man Comes Around - Johnny Cash
-No more Shall we Part - Nick Cave
-Sheik Yourbouti - Frank Zappa
-Small Change - Tom Waits
-Maus - Í þessi sekúndubrot sem ég flýt
- Primus - Sailing The Sea of Cheese
-Bob Dylan - Highway 69 revisited

-Pabbi þarf að vinna með Baggalút er næst inn..‹Ljómar upp›

Það er mun betra að hafa þetta topp tíu lista.

Uppáhalds erlendu plöturnar.

1) Genesis: Foxtrot.
2) Pink Floyd: Whis you vere here.
3) Camel: The snow goose.
4) Jethro Tull: Heavy horses.
5) Mike Oldfield: Tubular bells.
6) Led Zeppelin: Led Zeppelin (4)
7) Strawbs: Ghost.
8) Dire straits: Love over gold.
9) Pink Floyd, Dark side of the moon.
10) Kinks: The road.

Uppáhalds innlendu plöturnar.

1) Baggalútur: Aparnir í Eden.
2) Baggalútur: Pabbi þarf að vinna.
3) Baggalútur: Jól og Blíða.

Damn... gleymdi Wish you were here með Pink Floyd... enda búinn að vera í Pink Floyd pásu í nærri 3 ár... ‹Klórar sér í höfðinu›

Hver fjandinn? Ég skrifaði færslu hér í gær og hún virðist vera horfin. Jæja, það er erfitt að nefna eina plötu en máski heilladrjúgast að nefna þær sem ég hef hlustað á hvað mest í gegnum tíðina.

Tom Waits: Small Change, þríleikur Franks.
Bowie: Diamond Dogs, Low.
Velvet: The Velvet Underground plús bananaplatan.
Chet Baker: Embraceable you.
Howlin' Wolf: Best of.
Stones: Sticky Fingers og Exile.
Pixies: Doolittle.
Led Zeppelin III.
Doors: LA Woman.
The Antonio Carlos Jobim Songbook.
Coltrane: Blue Train.
Davis: Sketches of Spain og auðvitað Kind of Blue.

Það er svo sem ekki erfitt að velja þá plötu í safni mínu, sem ég tel besta, en þar eru líka margar aðrar, sem mér þykja frábærar og hef hlustað mikið á í gegnum tíðina. Ég setti því saman eftirfarandi lista, en ég gat ekki með nokkru móti haft færri en 20 plötur á honum og hefði reyndar getað tínt til miklu fleiri.

1. The Dark Side of the Moon – Pink Floyd (1973)
2. Thick as a Brick – Jethro Tull (1972)
3. Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band – The Beatles (1967)
4. Tommy – The Who (1969)
5. Close to the Edge – YES (1972)
6. Abbey Road – The Beatles (1969)
7. Benefit – Jethro Tull (1970)
8. Gaucho – Steely Dan (1980)
9. Brothers in Arms – Dire Straits (1985)
10. Caravanserai – Santana (1972)
11. Revolver – The Beatles (1966)
12. The Minstrel in the Gallery – Jethro Tull (1975)
13. Katy Lied – Steely Dan (1975)
14. Fragile – YES (1972)
15. Amused to Death – Roger Waters (1992)
16. A Question of Balance – The Moody Blues (1970)
17. Black Sabbath – Black Sabbath (1970)
18. Communiqué – Dire Straits (1979)
19. Remain in Light – Talking Heads (1980)
20. Wish You Were Here – Pink Floyd (1975)

Eins og sjá má, koma sumar hljómsveitir fyrir oftar en einu sinni, en það er nú bara einu sinni þannig að manni þykja sumir flytjendur betri en aðrir og kaupir því meira efni með þeim. Svo má líka velta því fyrir sér hvort röðin eigi að vera nákvæmlega svona. Ég er þó ekki í vafa með fyrstu þrjár.

‹Brestur í grát›
Þessi listi er svo fullkominn hjá þér, Herbjörn.

Takk fyrir en ég minni þó á hið fornkveðna: Margir eru kallaðir en fáir útvaldir.

Ætli ég verði ekki að bæta við Pros and cons of hitchhiking með Roger Waters. Mikið var ég svekkt að hann skyldi ekki taka titillagið á Hróa.