Nei búið að breyta yfirskriftinni.
Ég vil giftast...eh get ekki ákveðið mig.
‹Grípur um kvið sér, leggst í fósturstellingu á jörðina og veltist um, emjandi af hlátri›
Gimlé er óborganlegir
Þarna er ég kominn í ægilegan bobba því þær eru svo margar hér í boði.
Strákar, við erum stikkfrí, því að venjulega kvænumst við.
‹Glottir eins og fífl›
Ef gifting er almenna hugtakið og karlar geta kvænst hvað gera konur þá? Mennast þær?
Ég vil ekki giftast neinum nema hann sé nógu ríkur, og þá kemur bara einn til greina‹Ljómar upp›
‹Ljómar upp›
Ætli sé þá ekki best að giftast 28,5714285714% af Gimlé.
‹Grípur um kvið sér, leggst í fósturstellingu á jörðina og veltist um, emjandi af hlátri›
‹Brosir út að eyrum og lyftir báðum höndum upp fyrir höfuð til merkis um að sér hafi þótt þetta afskaplega fyndið›
Ég þori ekki að tjá mig hér af ótta við að nafni þráðarins verði breytt.
Ef við erum að fara að gifta okkur og kvænast þar með, þá vel ég Bob.
Ef gifting er almenna hugtakið og karlar geta kvænst hvað gera konur þá? Mennast þær?
Lessurnar kvongast, væntanlega.
Ég ætla nú bara aldrei að gifta mig neinum! Enda ekki sérlega trúuð, og þar að auki er þetta stórfelldur skaði sem maður vinnur á fjárhaginum. Úffbarasta!
Ekki langar mig að giftast. Þegar einhver segist vera gift, þá fer ég að hugsa á dönsku. Mig langar ekkert að vera eitur.
Strákar, við erum stikkfrí, því að venjulega kvænumst við.
‹Glottir eins og fífl›
Bjarni Einarsson harkti [sic] þessa bábilju fyrir 30 árum.
Kvænast er mörkuð sögn en giftast almenn. Karlmaður getur gifst konu og þannig hefur það verið allt frá elztu rituðu heimildum. Og vel að merkja, sögnin að kvænast tekur ekki andlag. Þ.e. „Jón kvæntist“ er góð setning en „*Jón kvæntist Gunnu“ aldeilis ótæk. Þó er allt breytingum hjá. Nú geta konur t.d. kvænzt. A.m.k. í Fríkirkjunni.
Getur hugsast að Gimlé hafi hér ruglast örlítið? Oss rekur minni til þess að sögnin „að kvænast“ geti einmitt tekið með sér andlag. Þannig yrði málsgreinin „Jón kvæntist Gunnu“ góð og gild, sem og sú styttri og andlagslausa, „Jón kvæntist“, en á hinn bóginn tekur sögnin „að kvongast“ eigi andlag. Þannig er „Jón kvongaðist“ góð málsgrein og gild, en *„Jón kvongaðist Gunnu“ öldungis óhæf til notkunar.
Vér stöndum fastir á skoðun vorri, en rétt er það að eigi er nokkuð að því að segja að Jón hafi gifst Gunnu. Að Jón kvongist Gunnu þykir oss eingöngu hljóma svo ægilega illa að það nær vart nokkurri átt. Því teljum vér það rangt, því vér höfum anzi gott eyra, meira að segja tvö, er heyra ágætlega hvort rétt mál sé talað eður ei.
Blessaðir Ívar og Þarfi, verð því miður að hryggbrjóta ykkur hef ekki lyst á ykkur.‹Gefur frá sér vellíðunarstunu›
Vladimir Fuckov! En ekki hvað?
Vladimir Fuckov! En ekki hvað?
Verður maður ekki að gera undantekningu fyrir þjóðhöfðingja...konungur, keisari og forseti kæmu sumsé allir til greina. Þó helst forsetinn. ‹Gefur frá sér vellíðunarstunu›