Bankarnir fallnir.
Klóra mér í kollinum.
Skerið að sökkva.
Er haustmyrkrið kalt
vefur sér um háls okkar
klappar Davíð kött
Golan bærir grein
gleypir þrána myrkrið svart
úðinn kyssir kinn.
Dúnmjúkar flyksur,
laumast hljóðar til jarðar
dag fer að lengja.
Sunnudagsverkin
sit með Mogga og kaffi
Veröldin snýst.
Vakti vor í gær.
Grátt eitt ský og gróðraskúr
golan sleikti kinn
Annars minnir mig að myndlíkingar séu afþakkaðar og skáldamál sé litið hornauga í hækum, þær eiga að vera myndin en ekki nota myndir eða eitthvað álíka. Þetta er þó erfitt í tungumálum sem eru full af líkingum og myndmáli eins og íslenskan. Læt eina fyglja samt.
Loftnetin liggja,
laufin flykkjast um buskann;
Bogin baki geng.
Ég kunni ekki við að senda hér inn tvær færslur í röð svo ég ákvað að bæta við þessa, þessari hæku, sem þverbrýtur sennilega allt innihalds form en mér þótti hún bráð fyndin og sniðug sem fær mig til að gruna að einhver annar en ég hafi einmitt gert þetta áður, en hvað um það? Ég gef henni þó titil:
Morgunleikfimi
einn, tveir, þrír, fjór, fimm
einn, tveir, þrír, fjór, fimm, sex, sjö;
fimm, fjór, þrír, tveir, einn.
Dökkt er ský og dimmt.
Hávært öskur hristir grein
haustvindar kalla.
Kallar kafloðnir,
í köldum sjónum synda,
sífreðnir djöflar.
Niður! Staðan stóð,
stoð okkar þjóðar og þings,
Ólafur Ragnar.