Vegir liggja löngum til
leyndarfullra átta.
Aldrei nokkuð í þeim skil;
ekkert fellur mér í vil.
Viljalaus með öllu er
auminginn hann Geiri.
Hann í einu og öllu hér
eftir vilja Drottins fer.
Ferlega er farið allt
fjandans til og bankans.
Til að hygla heilsu skalt
halda jól og drekka malt.
Malt er gott við magapest
mjögsvo oft að brúka.
Finn ég þetta fyrir rest,
& fljótlega á klóið sest.
Sest of snemma sólin heit,
seint hún rís á fætur.
Hana eftir langa leit
loksins finn í skýjareit.
Reit ég eitt sinn lítið ljóð.
Leit ég eitt sinn hnípna þjóð.
Sleit ég eitt sinn skrítnum skrjóð
Skeit ég eitt sinn, heillin góð.
Einhvernveginn er ég ekki viss um að vísa Hlebba geti talist fullgild stikluvik...
Reitum mörgum rugla má
reglulega saman.
Þó er nauðsyn, eftirá,
oftastnær að rétta þá.
Góð er regla grunni frá
grundvelli að byggja.
Ef þeir hallast út á ská
er engin leið að nota þá.
Þetta er hvurju orði sannara hjá Znatani. Þarna hljóp einhver galsi með mig í gönur. Bót í máli er að verra gat það verið.
Þágufallið þrútið er
þolfallið í molum.
Að leiðrétta það langar mér
- leiðbeiningu vantar þér.
Mál- er -fræðin orðin góð.
Orða færið miður
Af orðum ærist Rósin rjóð.
Orðast tærust íslensk ljóð.
Æ, hvílíkur leir.
_____________________________________________________________________________________
[ ATH ! ]
Hvernig væri að athuga breytingu á borð við:
Mál- er -fræðin firnagóð,
-færið orða- miður.
Rós af orðum ærist rjóð.
Orðast tærust íslensk ljóð.
[ VIÐBÓT ]
Einsog hlewagastiR bendir réttilega á héraðneðan, þá færi sennilega betur
að forðast ofstuðlunarpúkann, & hafa þá lokalínuna t.d. einhvernveginn svona:
Orðast tær hin frónsku ljóð.
- m/vinsemd - z n ó j -
_____________________________________________________________________________________
Þér er vorkunn, vinur kær,
varla stór né mikil.
Enn á ný, sem oftastnær,
alltof mikið drakkst í gær.
- - -
Ljóð þér yfir hlakkar, hlær,
hlaut víst svo að fara;
því ertu nú jafn undurglær
& allt það sem þú drakkst í gær.
Znaddi, er ekki síðasta línan í umvöndun þinni hér að ofan heldur rausnarlega stuðluð?
Saga úr sveitinni:
Gæruskinn af gömlum sauð
glaðan mettir krumma
þó er dauði og djöfuls nauð
að díla við hann Gamla-Rauð.
Rétt mælir þú, Hlebbi sæll. Reyndar er lokalínan alveg óbreytt af minni hálfu; ég var fyrstogfremst að hugsa um aðal-ljóðstafina . . .
Gamli-Rauður ræður nú
ríkiskassa yfir.
Ýmsir hafa á því trú
að allt hann setji´ á rú & stú.
Stúku geng ég aldrei í,
enda mesta firra.
Spyrja sumir sjálfsagt. "Hví"?
Svarið hljóðar: "Bara af því".
Bara af því að þetta hér
þykir sjálfbær vísa,
vil ég gjarna gefa þér
göfugt orð, sko, sjáðu: Mér.
Mér er orðið mikið stirt
um málbeinið, & þegi.
Nið´rum mig ég nú hef girt,
næst mig getur fjandinn hirt.
Hirt en gulleit geymist hún
-grásprengd virðist sléttan.
Úr þoku háreist birtist brún
bráðum grænka aftur tún.
Túnasláttur tíðkast víst
tölvert handan ánna
hans Elliða, svo ef þú kýst
órakað, til vesturs skýst.
Skjótast´má til kellu kall
ef komin er úr mussu
uppá hennar stika stall
og stinga í hennar auradall