Takmörkin eru nánast engin, komið bara með vísur eða ljóð sem fá mann til að flissa, hlæja eða brosa, á hvaða tungumáli sem er, óháð bragfræðireglum, ykkar eigin eða annarra.
Ég byrja með efnafræðinördagríni.
Johnny was a chemist's son,
but Johnny is no more.
What Johnny thought was H20,
was H2SO4.
(H2SO4 = brennisteinssýra)
Ég held mig við enskuna.
There once was a man from Nantucket
Who had a d*ck so long he could suck it
Said he with a grin
As he wiped off his chin:
"If my ear was a p*ssy I could lick it."
There once was a man in Peru
Whose all limericks ended in line two
There once was a fellow from Kent
His dick was so long that it bent.
To save himself trouble
He put it in double
Instead of coming he went
Eitt sinn var kona frá Vík,
vergefin helvítis pík*
hún saug og reið
svo liminn sveið
kuntan var hálfrotið lík.
Alltaf þykir mér nú vísur skemmtilegri á íslensku... hér er eitt sem ég hef heyrt, höfundur óþekktur en hann hafði rétt þar áður lesið ævisögu þar sem sagnaritarinn þóttist muna ýmislegt frá sínu fyrsta ári:
Áður fyrri einu sinni,
enn er sem ég til þess finni,
skreið ég út úr móður minni,
mér fannst nokkuð heitt þar inni.
Tveir vinir á labbi yfir Hellisheiði um miðja síðustu öld voru að ræða um hve langar göngur sumir stunduðu til þess að ná fundum elskunnar sinnar (sjá t.d. Íslenskan Aðal eftir Þórberg).
Þá varð til þessi vísa:
Þessi heiði er heldur breið,
helst til rúin gróðri fínum.
En margur hefur lengri leið,
labbað á eftir tittling sínum.
(KJ/LÞV)
Eitt sinn sá Jóhannes Kjarval kunningja sinn matast á heilsubælinu í Hveragerði.
Þá mælti hann víst þetta, og vona ég að ég fari rétt með:
Maður fums er mjög svo drumbs
matinn brums að slumsa
lekur gums um hökuhrums
hann er sumsé klumsa.
Þegar merin hans séra Þorsteins á Oddastöðum beit hann til bana var ort í sveitinni
Valt er löngum lífsins fley
og lekt í fjöruborðinu
presturinn æpti: Hold er hey!
og hryssan tók hann á orðinu.
Gvendur Joð hafði miklar mætur á Jónasi Svafár, og lá ekki á skoðun sinni með það.
En eitt sinn kom skáldið í heimsókn í Lindarbæ, og var þá ort til Gvendar:
Passíusálmur nr. 52
Þitt æðsta andans goð.
Þín átrú, Gvendur Joð.
Sem svaf eitt ár með sann,
og síðan hélt sig mann.
Kom hér með kurteist geð,
og kannski fleira með.
Þitt skáld, þitt skáld hér skeit.
Var skeint við herlegheit.
[KJ]
Bobbit hann dömuna barði
Blaðið á forviða starði
Snarbiluð gellann
kúttað af sprellann
Hann fannst síðan lengst út í garði
Þessi vísa varð til þegar Þura í garði var að býsnast yfir því hvað það væri lítið undir öllum hennar bólfélögum
Þeir hafa ekki inn úr hárum manns
hjakka þar og saga.
Svo fer allt til andskotans
út um læri og maga.
Ég hef alltaf haft gaman af þessum vísum sem Jónas Friðrik kastaði fram á lokatónleikum Ríó Tríó í Austurbæjarbíói í denn:
Fóru að syngja fuglar þrír,
fólkið sagði hissa:
Þeir eru alveg eins og kýr,
úti í fjósi að pissa.
Fóru að syngja fuglar þrír,
fólkið hissa sagði:
Þeir eru alveg eins og kýr,
með appelsínubragði.
Fóru að syngja fuglar þrír,
fólkið sagði: Skrítið,
þeir eru alveg eins og kýr,
auk þess vantar bítið.
===================
Svo má kannski bæta við, nú löngu síðar:
Fóru að syngja fuglar þrír,
fólkið leit til baka:
Þeir væru alveg eins og kýr,
ef þeir hættu að kvaka.
Fóru að syngja fuglar þrír,
fólkið gekk út, hlé
Hver er þessi hýri fýr
jú, Helgi litli Pé
Ekki veit ég hver samdi eftirfarandi vísu, en ég hef haft gaman af henni:
. , : |
[] !
; () _
-
Í fréttum í gær var sýnt gamalt myndskeið af Jóni Baldvin að setja upp hattinn fræga.
Þetta rifjaði upp eftirfarandi vísu sem einhver samdi eftir góðgerðaruppboð þar sem áðurnefndur hattur var boðinn upp, og einnig einn dans með Bryndísi konu hans:
Til að forðast fjárhagstjóni
flest er leyft.
Ofan af og undan Jóni
allt var keypt.
Einu sinni var verið að kenna manni, sem hafði mjög gaman af vísum, en lítið vísnaminni, eftirfarandi prestsvísu:
Mikið er hve margir lof'ann,
menn sem aldrei hafa séð'ann,
skrýddan kápu krists að ofan,
klæddan skollabuxum neðan.
Daginn eftir var maðurinn spurður eftir vísunni, og kom hún þá svona:
Mikið er hve margir lof'ann,
að ofan.
Menn sem aldrei hafa séð'ann,
að neðan.
Eitt sinn voru heiðurshjón í kartöfluupptöku, og var þá þessi vísa ort:
Þórður á iljunum iðar,
erfið er stellingin.
Áfram þó manninum miðar,
en mest gerir kellingin.
(Mér var sagt hver höfundur vísunnar væri, en man ekki lengur hvort það var Vilhjálmur Vilhjálmsson, söngvari, eða eldri bróðir hans.)