Segi ég, og sannarlega, skrifa:
í veröld hér að venju er
vandasamt að lifa.

Lifa máttu lengi, kæri sonur.
Einu sinni átti ég hest
og átján fylgikonur.

Fylgikonur frelsarans nú vilja,
eftir Stokkhólmsyndistúr,
ekki við hann skilja.

Skilja má er skellur hart í gómi
hvað manns speki óþörf er
að annarra manna dómi.

Dómi þeim með dæmdir menn ei vilja
lifa, enda engin leið
æru við að skilja.

Skilja þeir sem skella saman tönnum
að það verður ansi dýrt
ef þær brotna í hrönnum.

Hrönnum saman hrúgast fólk í fríum,
sumarhús og sólarströnd,
soldið líkist kvíum.

Kvíum í víst kerlingarnar mjólka
lambárnar, en lambaspörð
lita berjahólka.

Hól kann margur heldur vel að meta.
Enda sækjast eftir því
allir sem það geta.

Geta flestir glaðst um jól og páska,
einkum þeir sem aldrey sjá
aðra menn í háska.

Háska miklum margir sér úr bjarga
með því að þeir aki vel
og engum þannig farga.

Farga skaltu fé því sem að spilltist.
Út svo hreinsa óþverrann
sem olli því það trylltist.

Trylltist Billi bilaði er sá hann
fulla síðu af fagri list,
flest að botna náð'hann.

Náð'hann skyldi næstum aldrey gera
fyrir þvílíkt botnabull
sem Braga í eyru skera.

Skera í eyru skammarlegar villur.
Enga þeirra ætti því
upp að setja í hillur.

Hillur þær sem halda uppi bókum
ætti að friða ár og síð
af okkar megin hrókum.

Hrókum stutt ef stefnan virðist útaf
borðinu, og biskupinn
brennivíns- sá - kút af.

Afhendingar okkar bestu færa
upp í hendur andstæðings
af- nú þarf að -læra.