Falla lauf af fögrum trjám að förnu sumri
þá er best ég slefi og slumri
og slafri í mig fat af humri.

Humarinn er höll og heimili til bóta
Hvítlauksmjöri og brauði blóta-
bæði með; og slatta af kvóta

Kvótagreifinn Kristján Örn frá Kólgufirði
er þjóðfélagagsins þyngsta byrði
þótt hann bara fiska myrði.

Myrðir fiska mætti hér og mól í kjöltu
lífi kattar lifði stillti
leikandi þó oft - og villtu.

Villtu blómin vaxa hérna vítt um breiður,
nú um haustið sá að sauður,
sat í lyngi næstum dauður.

Dauður er úr öllum æðum Luktar-Gvendur.
Undir torfu enda geymdur
andvana og löngu gleymdur.

[obbossí... síðasti stuðull verður að vera í fimmta braglið í fyrstu línu... Skabbi]

‹Roðnar af skömm›

Betra svona?

Dauður var úr öllum æðum Eyrar-Gvendur.
Undir torfu enda geymdur
andvana og löngu gleymdur.

Gleyma hérna geta bestu gaurar reglum,
á þann slétta ískáp seglum,
eð'á korkatöflur neglum.

Neglum ekki náungann á næsta gálga.
Ekki vil ég seggjum sálga
sit hér bara og spýtu tálga.

Tálgar ákaft Tumi fúið tréð af kröftum,
skapar tröll með tveimur kjöftum,
teigar svo með fylli röftum.

Fylliraftar finnst mér vera fúlar byttur.
Mígand' upp við myndastyttur
minn'á skemmdar róstbíffsnittur.

Snittubrauðið snara ég og snæð'í næði
rúgbrauð eitt í æði græði,
alltaf smjör á fæði bræði.

Bræði mínni bæði læði og blæði í kvæði
Væðir slæðu glæðum gæði
Græði mæðu, ræðu hæði

Háð og spott ég spotta gjarnan, spottinn slitnar.
Aumt er geð sem á oss bitnar,
um það langlokan oft vitnar.

Dritið hvítt frá fögrum fugl má fyrirgefa,
en svara mun með hráum hnefa,
ef hrægammur vill á mig slefa.

Slefi geta slúðurberar slett af bræði
Sulla má svo þessum þræði
það sem skapar öðrum mæði

Mæði, dregur mánaðanna-mótum nærri.
Aurar mínir færri og færri;
fjárhagsmeinin verða stærri.

Stærri verða stökur þegar styttir daginn.
Svangur gjarnan gerist maginn,
gengur síðan allt í haginn.