Barlómur er bænda góðra besti siður,
innblástur og andans fóður
Íslendingabragur góður.

(Smá stuldur úr síðustu.)

Góður maður gegninganna gekk til prúður.
Ærnar fengu andans fóður;
aukist hefur mannsins hróður.

Hróður þynnist, þjóðarsómi þrotinn, brotinn,
þrotinn, brotinn, þrotinn brotinn,
þrotinn, brotinn, lotinn skotinn.

Skotinn fór í skotapils og skaust á ballið,
snerist hratt og fór upp faldur,
flestir þekkja nú hans galdur.

Galdurinn sem gaurinn fremur gefst nú miður:
Fer um salinnn fliss og kliður
því fátæklega er vaxinn niður.

Niðurinn í Niðarósi norðan hafnar
heyrnarleysi hefur magnað,
heyrist vart er því er ragnað.

Ragna Jóns og Reynir Sveins og Raggi og Tommi
(enginn þeirra þriggja er hommi)
þrálátt öll samt four- í -sommi.

Sommi hefur sérstaklega sæta gripi.
Ætli kannski út ég hlaupi
innan skamms og gripi kaupi?

Kaupa vil ég kannski bæði kost og gæði,
í Kringlunni er alltaf æði,
ef mig vantar skó og skæði.

Skæði þau sem skella fast í skrefi hverju
malarstíga mylja sundur,
má þau telja sérstakt undur.

Undurblíð var æska mín í Eyjafirði.
Þá var líkt og alltaf yrði
æviskeiðið nokkurs virði.

Virði einskis ætla ég þó Eyjafjörðinn,
rembist þar við rofabörðin
rætin dusilmennahjörðin.

Hjörðin fylgdi höfðingjum í hóp – og KEA –
alla daga, ævinlega,
Eyfirðingar skyldu trega.

Tregum vér og tregum vér í tárahrinu
sögulok hjá Sambandinu
settu í kjaft á auðvaldinu.

Auðvaldið í Eyjafirði átti veldi
eins þótt fáa aura teldi
alþýðan að liðnu kveldi.

Kveldi hef ég komið að með kvöl í hjarta,
vildi ég þá veröld firrta
vissulega frá mér snyrta.

Snyrtimenntið Snorri Jóns er snjall og kátur,
yfirmáta lítilllátur
og ljúfur (þó hann berji hnátur).

Hnátur þær sem hnokka flesta hnýfla frá sér
kátar ættu kannski að fá sér
kærustu, sem lítið á sér.