Snuð.
Barnsgráturinn, við hverjum má búast hjá oss hvað úr hverju. ‹Dæsir mæðulega og lítur út um gluggann.›
Það er ekki þú, það er ég svo var ég líka að koma úr svo erfiðu sambandi.
Þúsöld.
Eigi viljum vér svo vera láta, að öll sé sökin yðar. ‹Lítur í kringum sig.› Ýmsir hafa hér gengið án mikillar hugsunar.
Snuð eru snilldarlausn Fergesji og það eru erfingjar líka. Innilegar hamingjuóskir.
Með sjálfum sér verður hver lengst að fara. Ég er alveg í eðal félagsskap sko.
Enga eigum vér erfingja enn, og eru börnin hér annarra. Góla þau þó eftir sem áður.
Snuð. Aftur. Og enn og aftur. Snuð. Það virkar. Eða súkkulaði. Og erfingjarnir koma fyrr en varir - stundum alveg að óvörum. Á ekki von á einum til viðbótar enda komin með fjóra. Rík - a.m.k. á Darwinskan hátt. Og hvað er varið í annað. En sumsé dettur í hug SNUÐ.
Úr því börnin eru farin til síns heima, flýgur oss í hug „snuðaður“.
Jeg sé eitthvað sem byrjar á S.
‹Roðnar óstjórnlega og borar annarri stórutánni ofan í gólfið›
Radíaldekk
Dekkjarallý.
Madömunni dettur í hug þráðaruglingur.
Hárrétt hjá þér Madam !
Fullorðinsdót.
Páskar.
Súkkulaði
Beiskja.